Fragment uit deel 1 van de Valadin serie
Een fragment uit mijn eerste boek in de Valadin serie. Nog steeds mogelijk om te bestellen!
Om het kampvuur was een grote groep mannen verzameld, allen tot aan de tanden bewapend. Naom stond in de kring. Val keek verbaasd toe.
“De huiden liggen in de vierkante hut, in het midden,” zei Naom. “Jullie doden toch niemand, hè?”
“Nee, het is erin over jouw brug, de huiden pakken en wegwezen. Je brug is klaar?”
“Ja. En mijn beloning?”
“Hier is je beloning.”
Met afgrijzen zag Val hoe de leider een dolk in Naom’s ribben stak en die langzaam omdraaide in Naom’s ingewanden. Om te voorkomen dat zijn slachtoffer schreeuwde hield hij zijn andere hand voor Naom’s mond. Val voelde zich misselijk worden en drukte zijn gezicht in de grond. Hij hoorde half hoe de leider zijn mannen verdeelde. De helft zou over de brug van Naom een verrassingsaanval uitvoeren, de hoofdmacht zou de zuidelijke brug aanvallen. Val raakte in paniek. Hij moest terug om zijn dorp te waarschuwen, maar hij was te laat. De rovers stroomden al uit hun kamp. Val verstopte zich angstig achter een boom. Op centimeters afstand liepen rovers langs hem heen, maar ze zagen hem niet. Hij wachtte met kloppend hart tot de laatste rover weg was, toen herstelde hij zich snel. Hij sloop achter het stel aan. Ze liepen regelrecht naar de beek. Daar wachtte hen een verrassing, want de brug was weg. Val keek toe vanachter een boom. De afstand van zijn boom tot de twee keien was een kleine tien meter. De rovers zochten langs de oever naar de verdwenen brug. Hij dacht snel na. Hij kon natuurlijk schreeuwen, maar dan zat hij hier alleen met alle rovers. Misschien waren de krijgers van het dorp niet op tijd om de rovers tegen te houden. Hij moest ze zelf tegenhouden. Hij nam een beslissing. Hij sprong op en sprintte onhoorbaar naar de keien. De rovers stonden met hun rug naar hem toe en zagen hem pas toen hij passeerde. Val voelde zijn hart samenknijpen van angst. Er hoefde maar één van de rovers te reageren en hem vastpakken en hij zou dood zijn. Maar er gebeurde niets. Ze waren te laat. Zelfs in het donker vonden Val’s voeten de vier keien en hij was aan de overkant voor ze het wisten.
“Help! Een aanval! Help!” Hard om hulp schreeuwend klom hij razend snel op de hut van Jorie. De roverhoofdman hoorde hij schreeuwen; “Aanvallen! Dood ze allemaal!”
De eerste rover nam een aanloop. Zijn voet raakte de eerste kei. Val schoot op hetzelfde moment. De man greep naar zijn keel, struikelde en viel in het water.
“Door het water! Snel voordat ze allemaal wakker zijn!”
